Project kindertehuis zit erop

Wauw Suriname. Je zit vol met veranderingen, uiteenlopende verrassingen en vol met uitdagingen. Ik hou van je, maar op zekere momenten haat ik je. Wil ik naar huis om nooit meer terug te keren. Je laat me huilen, maar je leert me ook omarmen. Je leert mij om mijn grenzen te verleggen, elke dag weer. Door jou leer ik mezelf kennen.

Het project bij het kindertehuis zit er op. Eerlijk is eerlijk stiekem ben ik daar best wel blij mee. Het was geestelijk ontzettend zwaar. Er gebeuren dingen die echt tegen mijn principes ingaan. Alles in mij schreeuwt op dat soort momenten: “Grijp in, nu!”. Maar het enige wat ik doe is er naar kijken of weglopen. Wetend dat als ik ingrijp het kind er de dupe van zal zijn. In mijn laatste week merkte ik dat kinderen er echt mee bezig waren dat ik wegging. Ze waren elke ochtend nog blij om mij te zien en gaven bijna de hele dag door knuffels. Ik had een T-shirt (hier noemen ze dat een trui) meegenomen en die mochten de kinderen helemaal zelf gaan versieren. Wat een plezier hebben we daarmee beleefd. Eigenlijk wou ik frietjes gaan bakken voor de kinderen, maar op het laatste moment mocht het toch niet van de kok. Zij had een conflict gehad met een paar kinderen en de directrice. Hierdoor wou ze niets speciaals meer doen én ik mocht het ook niet alleen doen. Jammer, maar ook dit moest ik gewoon accepteren. Toen ze aan mij vroeg of ik een paar schoenen of een mooie roze tas voor haar wou kopen heb ik daar uiterst vriendelijk nee op gezegd. Dus in plaats van patatjes werden het lolly’s en ballonnen. Ballonnen top idee, snoep nooit meer. Vreselijk. Vijftig kinderen die continue staan te schreeuwen en aan je gaan lopen trekken. “Ik wil meer! Ik heb nog niet gehad!”. De meeste kinderen gaven me als afscheid een knuffel of een boks en dat was het. Behalve de tweeling. De eerste twee weken werd ik totaal door hun genegeerd. Dag in dag uit haalde ik ze van school en ze liepen me gewoon voorbij. Het frustreerde mij enorm, maar realiseerde me ook dat ze iets heel heftigs in hun leven hebben meegemaakt. Want kan je je voorstellen hoe erg het is als je ouders je niet meer willen… Elk kind gaat er anders mee om en hun doen het op deze manier. Na ongeveer drie weken kreeg ik lichtelijk contact. Naar vier weken was het ijs gebroken. Wanneer ik op het schoolpleintje stond te wachten kreeg ik direct een knuffel van ze en liepen we hand in hand naar “huis”. Ik heb ze begeleid met hun schoolwerk, al hun verhalen aangehoord en hun tranen gedroogd. Toch ben ik me altijd bewust geweest van hechtingsproblematiek. Daarom ben ik altijd open en eerlijk geweest naar alle kinderen, dat ik op een begeven moment ook weer naar mijn eigen huis ga. Toen de laatste twee weken in gingen, heb ik dagelijks herhaalt hoeveel dagen ik er nog was. De kinderen voor te bereiden op mijn vertrek. Op mijn laatste dag ging dat bij vrijwel alle kinderen goed, behalve de tweeling. De een gaf me een knuffel en vertelde dat hij me lief vond en me zal gaan missen. De ander lag onder bed. Huilend maar stil. Ik vertelde dat ik nu echt moest gaan, maar kreeg geen reactie. Heb tegen z’n broer gezegd dat hij goed op hem moest letten en dat ze goed hun best moeten blijven doen op school. Hij knikte en ging daar zeker voor zorgen. Toen ik net mijn fietst pakte werd ik geroepen. De jongen die onder het bed lag wou me toch nog even zien. Ik was blij, maar wist dat het moeilijk zal worden. Eenmaal in zijn kamer huilde hij het uit. Knuffelde me zo hard dat het bijna pijn deed. Op dat moment brak ik ook. Hebben nog eventjes samen gezeten totdat onze tranen gedroogd waren, maar ik wist dat ik snel hier weg moest. Hoe langer ik bleef hoe moeilijk het definitieve afscheid werd. Ditmaal met een lach en een brok in ons keel namen we afscheid. Wat zal ik die twee missen en dat is geheel wederzijds. Hoe mooi is het eigenlijk, nu ik terug kijk naar het begin. Van totaal geen contact, naar zo’n mooi emotioneel afscheid.


Lang stilstaan dat doe ik hier in Suriname niet. Vandaag heb ik alweer kennis gemaakt met mijn volgende project. Een huis vol met bejaarden. De doelgroep waar ik nog totaal geen ervaring en kennis van/mee heb, maar mij ontzettend leuk lijkt. Ik ben er misschien dertig minuten binnen geweest en ik straalde helemaal. Terwijl de mevrouw waar we een afspraak mee hadden er niet eens was. Ik werd zo vriendelijk en warm welkom geheten. Zo anders dan mijn andere project. Maandag acht uur in de ochtend mag ik beginnen en ik kijk er enorm naar uit.

Ook heb ik een kaaimannentour gedaan. Wat ontzettend gaaf! Ik heb dolfijnen gespot en heb voor het eerst kennis gemaakt met roti. Toen het eenmaal donker was gingen we met bootjes door kleine moerasgedeeltes. In het begin doodsangsten uitgestaan, want bang voor donker dat ben ik nog steeds. Toch kon ik op een gegeven moment echt genieten. Het water maakte me rustig. Ik genoot van de sterren, de maan, een prachtige omgeving en overal vuurvliegjes. Wat is dat een prachtig gezicht. De vleermuizen vergeten we maar eventjes.. Uiteraard zat ik achterin de boot en laat nou juist mijn “kapitein” de eerste kaaiman vangen. Zo huppakee in mijn nek.. Ik vond het geweldig, sterker nog heb gewoon geholpen om het elastiekje om zijn bek vast te maken. Dat terwijl de andere meiden allemaal aan het gillen waren. Ik was dan ook de eerste die met zo’n beest op de foto mocht. GEWELDIG. Deze tour zou ik zo weer doen.
Hoe kan het toch dat ik totaal geen angst voelde voor de kaaiman, maar afgelopen zondagnacht bijna ben flauwgevallen om een kakkerlak. Ik word in de nacht wakker en hoor geritsel. Dat geluid zal me nu altijd bij blijven en zodra ik nu plastic hoor kraken word ik al spontaan misselijk. Ik had een plastic tasje met afval in mijn kamer en daar zat een kakkerlak in. Ik wist me totaal geen raad. Ik werd misselijk, duizelig en kreeg een enorme zweetaanval. Uiteraard lag iedereen in het huis al op een oor. Toch heb ik Ron maar wakker gemaakt en godzijdank wou hij hem wel weghalen. Maar lekker slapen zat er niet meer in. De volgende dag gelijk naar de supermarkt gegaan en de grootste fles BOP (spul tegen ongedierte) gehaald. De volgende nacht om het uur wakker en hoewel ik dacht dat ik geen kakkerlakbezoek had gehad. Lag er toch eentje dood in mijn wasbak. Het spul werkt dus wel, maar het liefst wil ik ze helemaal niet zien. Gelukkig heb ik tot vandaag geen last meer gehad, maar lekker slapen dat zit er nog niet in. Dit is het moment dat ik het liefst in het vliegtuig stap terug naar Nederland.