Het gaat beter, het gaat goed.

Hier weer even teken van leven uit Suriname!

Mijn dagen gaan steeds sneller voorbij, dit is namelijk alweer mijn derde zondag! Tegelijkertijd heb ik ook het gevoel; we gaan nog (steeds) niet na huis. Maar over 12 weken en 6 dagen komt me zusje "al".

Inmiddels ben ik al volle bak bezig op het project. Elke dag weer heb ik een schrikmoment, maar ook zeker een geluksmoment. De geluksmomenten schrijf ik voor mezelf op en het zorgt ervoor dat ik positief blijf. Ik ben begonnen met een jongen die nog geen optel- en aftreksommen kan maken. Samen oefenen we en boeken nu al vooruitgang. Mijn ultieme geluksmoment van deze week is toch wel de baby. Woensdagochtend huilde ze aan een stuk door en de manier hier: "zet haar in een buggy en negeer haar" is echt niets voor mij! Ik heb haar op me benen gelegd en ze is rustig in slaap gevallen. Toch op de een of andere manier kunnen niet alle zuster dit hebben. Na een half uur schreeuwt er een zuster: "pak haar op, je laat haar vallen!" En daar gaat ze weer..

Begin van de middag loop ik samen met een ander kind naar een school. We gaan 4 anderen kinderen ophalen, maar elke dag weer ben ik een attractie. Kinderen willen mijn blanke huid voelen en willen (net zoals de meeste vaders) aandacht hebben. De kinderen geef ik de aandacht, maar voor de vaders ben ik selectief doof en zet ik mijn zonnebril op;) en foto's daar betalen ze maar een onbetaalbaar bedrag voor :)

Afgelopen vrijdag zijn we met z'n allen (huisgenoten) vertrokken naar Brownsberg. Ontzettend gave ervaring! Watervallen, kikkers, vogels en zelfs apen gespot. Gelukkig voor mij bleven de spinnen en slangen achterwege. De wandeling duurde bij elkaar ongeveer 3 uur. Ik zag hier enorm tegenop door mijn beenblessure, maar misschien is dat nog wel de grootste geluksmoment tot nu toe. Ik heb bijna pijnvrij gelopen. Zowel het begin als het einde voelde ik pijn, maar dit heeft hooguit een half uur geduurd. Toen we stopte met wandelen, was de pijn vrijwel direct weg. En dat terwijl ik een aantal maanden geleden nog niet eens de overkant van mijn straat haalde.

's Avonds zijn we naar Stone Eiland gegaan, wat helemaal geen eiland is (SU logica). Wel is het ontzettend mooi daar, maar echt genieten kon ik 's avonds nog niet. Spinnen, mega kikkers, torren, muggen echt alles waar ik niet tegen kan! Ook dit heb ik weer overleefd en hierdoor waardeer ik thuis nog meer. Daar kan ik me vader weer roepen om een eng beest weg te halen;) Tot diep in de nacht hebben we bij het kampvuur gezeten en ontzettend hard gelachen. Na een paar uurtjes slapen en een heerlijk ontbijt, gingen we varend naar een onbewoond eiland. Eenmaal daar kleren uit, bikini aan en zwemmen maar. De visjes eten ondertussen je dode huidcellen op en ook dit zorgde voor enorme lachbuien. Na prima gekleurd te zijn (lees keihard verbrand) gingen we weer huiswaarts dachten we.. Maar onze Gerrit had nog een verrassing in petto. Midden op een brug uitstappen (waar je het water onder je ziet stromen), en zien dat we niet één, maar twee lekke banden hebben. En de reserveband.. die hadden we gisteren al gebruikt. Gelukkig zitten we in de middle of no where, dat stelt ons enorm gerust. Gerrit maar bellen en bellen, die arme man. Ondertussen is mijn blaas niet meer te houden en ik moet nu echt een poging doen.. Wildplassen is niet mijn ding en dat is ook dit weekend weer gebleken. Vier uur later kan ik eindelijk op een WC plassen en neemt mijn buikpijn af. Maar de reis: wat een topervaring!

Ook heb ik besloten om niet mijn hele periode in Suriname te besteden aan het kindertehuis. Ergens in maart (misschien al wel eerder) ga ik waarschijnlijk in een bejaardentehuis werken. Dit omdat ik zoekend ben wat bij mij past en de doelgroep ouderen steeds vaker naar boven komt. Het zal dan zonde zijn dat ik juist op dit moment daar niets mee doe.

Nou voor zover weer mijn verslag! Ik ga weer genieten van de zon, want het is inmiddels alweer boven de 30 graden. Succes daar in de kou en tot snel :)