De eerste dagen zijn het zwaarst!

Dag allemaal,

Toch heb ik besloten om iets bij te houden. Leuk voor jullie en leuk voor mijzelf om het straks allemaal weer terug te lezen. Mijn reis is tot nu toe heel heftig. De eerste dagen heb ik heel wat tranen laten vloeien, maar ik wordt goed gesteund door thuis en door mijn huisgenoten hier.

Afgelopen zaterdag ben ik, na anderhalf uur vertraging, vertrokken uit het koude Nederland. In het vliegtuig had ik 2 stoelen voor mezelf dus dat begon lekker:) De vlucht was lang en ik kreeg ontzettend last van hoofdpijn en van mijn been. Ik was ontzettend blij toen de landing geslaagd was. Wachten voor de douane was een HELL, nog net niet flauwgevallen van alle mensen en warmte kon ik me koffer ophalen en de man opzoeken die mij naar het huisje zou brengen. Er zou iemand met mijn naam op een bordje klaar staan, maar uiteraard die was er niet. Goed dit was mijn eerste uitdaging.. Alle mannen spraken mij aan en wilden me wel meenemen.. nou mooi niet!! Uiteindelijk na contact te hebben gehad met m'n begeleidster komt er vanuit het niets een Surinamer op me aflopen ben jij Liendaa Boens. Ik maakte even een vreugdedansje, maar die was snel over. De auto was echt totaal kapot en ik pakte snel me paspoort. Ik dacht die heb ik nodig voor als er wat gebeurd, de koffers dat komt wel. Spiegels, voorruit en autogordels ja dat is ook totaal 2016 Linda.. Maar goed naar drie kwartier kwam ik toch levend aan (niet vragen hoe) en zag ik mijn huis. Na de taxi chauffeur betaald te hebben (Mevrouw ik wil meer geld je had vertraging, ja daag meneer!) ben ik zo in me bed geploft en heb ik redelijk geslapen.

De dagen daarna waren heftig. Veel emoties kwamen los en ja mensen alleen reizen is moeilijk. Nog steeds heb ik veel moeite met het missen van thuis, structuur en om helemaal op mezelf te vertrouwen en aankunnen. Gelukkig heb ik super huisgenoten en vangen deze en mijn familie mij op waar dat kan. En de geschreven brieven zijn ook erg leuk!

Gisteren heb ik kennis gemaakt met het project en ben ik enorm geschrokken. Ik kon wel in tranen uitbarsten. Wat een armoede en wat een zooitje. De zusters zagen me niet eens staan en hierdoor keek ik er ontzettend tegenop om te beginnen. Ik had de keuze woensdag of maandag beginnen. Ik dacht direct woensdag hoe eerder hoe beter! Vandaag dan met volle tegenzin naar het project gegaan, maar eerlijk is eerlijk het is me meegevallen. Het gaat er heel anders aan toe dan in Nederland, maar ik kan dit. Ik werd vriendelijk ontvangen door een kindje: CLEO (eigenlijk heet hij cleo nog wattus maar dat kon ik niet verstaan..). Eerst even kennismaken met de zusters en ben iedereen af gegaan en mijn interesse getoond. Ze vragen niets aan mij, maar dat is hier cultuur. Wanneer ik wat vraag krijg ik overigens wel 8 van de 10 keer antwoord terug;)

Er is een baby gebracht zonder benen. Dit wist ik van te voren, maar vandaag heb ik haar vast gehouden. Heel apart. Je kijkt in haar ogen en weet dat haar toekomst zo onzeker is. Wanneer ik aan een zuster vraag wat er met haar gaat gebeuren, negeert ze m'n vraag. Wat voor mij al veel zeggend is..

Het lastigste vind ik het rusten. Kinderen komen uit school en na het eten moeten ze slapen. Onee het heet hier een dutje doen (zit toch echt een verschil in). De kinderen slapen op een bedsprei.. 10 kinderen op een bedsprei. Ik moest me tranen inhouden en vroeg waarom dit zo was aangezien er ook bedden stonden. Maar deze mochten niet vies worden.. na het dutje ben ik gaan spelen met de kinderen en dit vond ik fantastisch. De tijd vloog voorbij en ik ging met een tevreden gevoel naar huis toe. Voor het eerst een stuk alleen gefietst en dat valt niet mee fietsen door Paramaribo... We toeteren om: pas op, aan de kant, neem maar voorrang, ik neem voorrang, ooh mooi meisje. Echt om alles dus!

Ik ben ontzettend benieuwd wat de komende weken mij gaat brengen. Hopelijk worden de tranen iets minder en ga ik meer genieten van mijn tijd hier in Suriname.

Tot snel!