Laatste verslag!

Oké het heeft even geduurd, maar onder het motto "beter laat dan nooit" is hier mijn laatste verslag. Momenteel vier ik vakantie en welteverstaan DRIE WEKEN LANG! Ik betrap mezelf erop dat het vooral heel lekker klinkt om te zeggen: "ik heb vakantie" en dan uiteraard het liefst erachteraan PROOST!

Een terugblik op Suriname.

Hoewel het afscheid van mijn familie op Schiphol me zwaar viel, het vliegtuig vertraagd was en het welbekende help ik ga dood taxiverhaal kon niets mij tegenhouden. Ik wist wat mijn doel was en dat zal ik zeker gaan bereiken.

De eerste zeven weken werken in een kindertehuis viel absoluut niet mee. Ontzettend heftig, maar dit heeft mij wel doen inzien dat ik als kind zijnde altijd een veilige thuisbasis had. Dat ik wel, in tegenstelling van al deze kinderen, mijn familie had om op terug te vallen. Ik wel lekker kon kleuren als ik dat wou en dat mijn ouders altijd het beste voor me hebben gewild. Dat mij normen en waarden zijn geleerd zonder grof geweld. In de zeven weken tijd heb ik eigenlijk gedaan wat voor mij vanzelfsprekend was. Naar de kinderen luisteren, ze knuffels geven, gewoon lekker een potje voetballen of inderdaad gewoon kleuren. Toch voor de kinderen was ik een soort held en zo werd ik elke dag weer ontvangen. Uiteraard maakte dat het afscheid nemen pijnlijk, maar had ik dan ze minder liefde moeten geven? Minder knuffels? Of gewoon niet moeten gaan voetballen of kleuren? Mijn antwoord is nee!! Binnenkort ga ik samen met Nicole nog één keer naar het tehuis. Ik zal mijn laatste knuffels gaan uitdelen en heel hard hopen dat al deze kindjes goed terecht gaan komen. Of in ieder geval meer liefde gaan krijgen in de toekomst, dan dat ze in het verleden hebben gekregen. Ook gaan we onze eigen kleding geven aan de jonge meiden, zodat ook hun een keer lekker rond kunnen lopen in een mooie broek of jurk.

Mijn tweede project was Huize Emma van het Leger Des Heils. Hier ben ik elke dag met plezier naar toe gefietst (Ja echt! Ondanks mijn ochtendhumeur).De mensen waren zo dankbaar en lief. Het praten over van alles en niets, het luisteren naar mensen die al 10 keer hetzelfde hadden verteld, het maakte me niets uit. De dagen vlogen dan ook voorbij en voor ik het wist was het alweer tijd om afscheid te nemen. Er is voor me gezongen en heb van alles gekregen. Echt ontzettend leuk en het allerleukste is dat het geen definitieve afscheid was. Oké die gaat binnenkort wel komen.. Maar eerst zijn Nicole en ik uitgenodigd op het feest van het jaar. Huize Emma wordt op 1 mei 2017 70 jaar en dat wordt op z’n Surinaams gevierd. Maar na het dansen, eten en drinken volgt toch echt het definitieve afscheid en ook dat komt wel weer goed.

Goed ik heb mijn droom achtervolgd en hoewel ik dacht dit wordt de tijd van mijn leven heb ik vaak aan Nederland gedacht. Sterker nog als Nicole geen ticket had geboekt, was ik vast en zeker eerder weer thuis gekomen. Toch is het me gelukt om de weken vol te maken en ben ik zelfs van Suriname gaan houden (Ja Petra je had gelijk). Leuke mensen heb ik leren kennen, maar uiteraard ook het tegenovergestelde daarvan. Maar van iedereen heb ik mogen leren. Mijn doel heb behaald. Uiteraard het verrichten van vrijwilligerswerk in een vreemd land, het weten wat ik in de toekomst wil qua werk/opleiding, maar mijn grootste doel was leren op mezelf te vertrouwen en in mezelf geloven. Ik kan jullie vol trots vertellen dat al deze doelen zijn geslaagd! Dus nu ga ik extra goed genieten van mijn vakantie én over 5 nachten slapen ben ik het gelukkigste meisje van Suriname, want dan ga ik EINDELIJK mijn zusje van het vliegveld ophalen. Twee weken lang samen genieten van dit prachtige land en daarna samen naar huis. PROOST!